Gat in de weg

Met de Todrakloof bij Tinghir laten we ook de toeristen achter ons. Volgens de kaart, die later 12 jaar oud blijkt te zijn, en volgens Google, kunnen we over witte weggetjes doorsteken naar Imilchil. Even voor Imilchil willen we een weg nemen door een canyon en bij Midelt de grote weg weer oppikken, met als uiteindelijke bestemming Azrou. Binnendoor is veel leuker dan de snelweg. De waard van onze auberge is enthousiast. Onderweg kunnen we vragen of de wegen open zijn, en zo niet, dan nemen we een andere, zoals die naar Er-Rachidia. Inshallah. Met de regen van vorige maand en van gisteren zijn er op veel plekken steen- en zandlawines geweest.

Bij een restaurant in Ait Hani gaat Tristan bij een restaurant vragen of de weg die we op het oog hebben, open is. De man van het restaurant spreekt geen Frans, maar hij neemt Tristan mee naar de buurman, die wel een beetje Frans spreekt. De man neemt uitgebreid te tijd om 'assalam aleikums' uit te wisselen, maar hij blijkt niet te weten wat de status is van de weg.

Bij de splitsing gebaren we een camper die uit de tegenovergestelde richting komt tot stilstand. Het zijn Fransen. Waar zij vandaan komen, onze back-up naar Er-Rachidia, is na 30km dicht vanwege stenen op de weg. We nemen de gok en gaan rechtdoor, richting Agoudal.

Op de pas Tizi Tirherhouzine (2645m) komen we twee Belgische campers tegen. Ze blijken Vlaamstalig en weten ons te vertellen dat de stippellijnweg na Imilchil tegenwoordig een goede weg is (zij hebben dezelfde 12 jaar oude Michelinkaart als wij) en dat onze canyonweg naar Midelt ook dicht is. Imilchil it is.

De weg mag dan open zijn, iedere paar honderd meter lijkt het of iemand een vrachtwagenlading stenen, zand en grind over de weg heeft uitgestort. Uit de berg grind steekt soms nog een reflectorpaaltje of is nog een stukje vangrail zichtbaar. Meestal is maar een rijstrook min of meer begaanbaar. Sowieso zit de weg vol gaten die vol staan met water. Soms is er even helemaal geen weg, alleen een grote modderpoel.

In een van de dorpjes onderweg is de modderige plas zo groot, dat we twijfelen of we er met onze gewone auto wel doorheen kunnen zonder vast te lopen in de modder. Hoe diep is het? Er omheen is geen optie: de ene kant ziet er nog dieper en modderiger uit, de andere kant is afgezet met stenenmannetjes en -paaltjes. Een man met blauwe tulband en regenlaarzen die vanuit de tegenovergestelde richting aan komt lopen ziet ons aarzelen. Hij waadt door de rand van de plas en dan een stukje door het midden. Hij lijkt de diepte voor ons te testen, loopt dan naar ons toe. Raampje naar beneden. 'Assalam aleikum', zegt hij, en geeft Tristan, die achter het stuur zit, een hand. Er moeten eerst uitgebreid begroetingen worden uitgewisseld. Dan gebaart hij dat we door kunnen rijden: aan de zijkant waar hij net liep, is het ondiep genoeg. Een knik en een grote glimlach en we rijden door.

Het is een arme streek. Als we even stil staan om op de kaart te kijken, kloppen een paar jongetjes op het raam. Ze gebaren om geld. We schudden nee en trekken op. Een van de jongetjes probeert zich vast te houden aan de auto en rent nog een tijdje mee. We trekken langzaam op, want we willen hem natuurlijk niet overrijden. Hij blijft op het raam kloppen en ziet eruit alsof hij bijna gaat huilen. Dan gaan we te snel en moet hij loslaten. Hij wordt steeds kleiner in de spiegel.

In de dorpjes zijn de huizen van leem. Mensen lijken hier te leven van de mini-akkertjes in de dalen. Op de akkers zijn mensen druk bezig mais en andere gewassen te oogsten. Overal staan ezeltjes geduldig langs de kant van de weg te wachten om de oogst van de akkers naar de weg te vervoeren. Daar wordt alles op vrachtwagens geladen en verder vervoerd, vermoeden we.

Imilchil zelf en ook Aghbala zijn levendig en er zijn opeens weer auberges en restaurants gericht op toeristen. Na Imilchil is de weg een stuk beter en zijn de ladingen grind en gaten in de weg steeds minder frequent. We zijn de bergen uit. Het landschap verandert in een heuvelllandschap met olijfbomen dat net zo goed Zuid-Spanje had kunnen zijn. Vlak voor Khénifra pikken we de grote weg weer op. Om 17:45u zijn we, na bijna 9 uur rijden, eindelijk bij ons onderkomen tussen Azrou en Ifrane. De auto ziet er niet uit.