'Bienvenues au Maroc!'

Lopend over de soukh in Meknes krijgen we trek in een verse sap. We vinden een kraampje en sluiten aan in de korte rij.

Een vrouw in beige gewaad en bijpassende hoofddoek staat op van haar plastic stoel en gebaart dat ik er mag gaan zitten. Het voelt wat ongemakkelijk: zij was er eerst en ze heeft haar smoothie nog niet op, ik heb nog niet eens besteld. Maar ze staat erop en ik ga zitten. Zij gaat naast de kraam haar smoothie staan opdrinken. Er wordt nog een stoel bijgeplaatst zodat ook Tristan kan gaan zitten. De eigenaar van de sapkraam komt onze tafel schoonmaken en de parasol verzetten, zodat we niet in de volle zon zitten. Terwijl de sapcentrifuge staat te draaien (we krijgen sinaasappel-ananassap) vertelt hij waar uit Marokko ieder van de uitgestalde vruchten vandaan komt. Hij heeft o.a. papaya's , granaatappel, appel, avocado's en sinaasappels. Hij lijkt het een hele eer te vinden dat we zijn sapkraam aandoen. De vrouw in het beige heeft haar smoothie op en gaat weg. Ik krijg een luchtkus.

De Marokkanen die we tot nu toe hebben ontmoet zijn over het algemeen heel behulpzaam en vriendelijk, maar in de stad Meknes doen ze er nog een schepje bovenop. Hier zien we minder toeristen, de inwoners lijken authentieker.

's Middags vragen we een politieagent naar de ingang van een park. Agenten en bewakers de weg vragen is een goede strategie gebleken: ze spreken meestal goed Frans, ze weten altijd de weg en ze hoeven je niks te verkopen. Deze agent spreekt wat beperkter Frans, maar hij wijst ons de weg en zegt 'Soyez bienvenues au Maroc'. Wees welkom in Marokko. Als we hem later nog eens tegenkomen, verontschukdigt hij zich dat het park nu niet zo mooi is, maar dat het volgend jaar beter zal zijn. Tristan zegt dat we nog eens terug moeten komen. 'Inshallah', zegt hij, en heet ons nog eens welkom in Marokko.

In een winkeltje naast de markt kopen we een driehoekig pastijtje, een soort samosa. Een oudere man laat ons voorgaan. De verkoper vraagt waar we vandaan komen. 'Ah, Nederland! Welcome to Morocco'. Ook hij lijkt vereerd dat we bij hem iets komen kopen. Al lopend over de nog altijd stampvolle markt waar je bijna niet vooruitkomt eten we ons hapje op. 'Bon appetit!' zegt een vrouw in het voorbijgaan met een grote glimlach. Mensen laten ons regelmatig voorgaan in het gedrang. Vooral mannen zijn heel beleefd.

In de rustiger steegjes waar jongetjes aan het voetballen zijn, klinkt een vrolijk 'bonjour' als we langslopen. Een meisje zwaait en zegt ook 'bonjour'.

Op het El-Hedimplein bestellen we bij een kraampje een sapje gemaakt van suikerriet en limoen. Een vrouw die na ons aan de beurt is, maar eerder haar drankje krijgt doet verontwaardigd tegen de verkoper en wijst hem erop dat wij eerst hadden moeten krijgen.

We gaan zitten op een betonnen paaltje en raken aan de praat met een oude man die noten verkoopt. Zijn 'kraam' is niet veel groter dan een dienblad. Hij geeft ons een handje pinda's.

Onze laatste stop van de zelfbedachte foodtour is Snack Abdelhak; een man die langs de doorgaande weg worstjes staat te grillen. Hij reikt ons een worstje aan om te proberen en wil weten waar we vandaan komen. 'Sandwich?' vraagt hij dan. We nemen de gok: een platbroodje met worst, een uimengsel en pittige saus. De doorloop is groot, de worstjes zien er goed doorbakken uit. Een echtpaar zoekt naar een stoel. We zijn blij dat wij nu eens voor iemand kunnen opstaan.