Het leven in de Medina

De medina, de oude Arabische stad is een wirwar van straatjes en steegjes, soms maar een meter breed, al dan niet doodlopend. In tegenstelling tot die in Tanger, met bochtige steegjes, heeft de medina in hoofdstad Rabat een recht stratenpatroon en is de weg makkelijk te vinden. Houten luiken in de witte muren sluiten de soms piepkleine winkeltjes af. Om een uur of 11 komt de medina tot leven, en blijft dat tot een uur of negen 's avonds. Op de pleintjes komen mensen samen, om muntthee te drinken, te schaken, te eten of gewoon om bij te kletsen.

Soms staat het andere einde van een weefgetouw op straat, op andere plekken liggen stapels munt, fruit, dadels, koekjes, koeienhoofden, levende kippen in kratten of vis. Een keer twee konijnen in een kooitje, vast niet bedoeld als huisdier. En verder alle koopwaar die je je maar kunt voorstellen: schoenen, kleding, gouden juwelen, tapijten, zilveren theekannetjes, potten en pannen, dekens. Aan de voet van de stalletjes met koopwaar zit dikwijls een kat zich te wassen of zich tegoed te doen aan het slachtafval, een sardientje of kattenbrokjes. De katten zijn van niemand en van iedereen, soms weldoorvoed, soms schriel en schurftig. Hier en daar staat een doos met een moederpoes en een paar kittens van soms maar een paar dagen of weken oud.

Door het midden van de straat loopt een goot, waar meestal een dun straaltje vocht doorheen loopt. Er zijn af en toe putten vol afval, daar bovenop een metalen rooster en een stuk tapijt of karton. Afhankelijk van de koopwaar ruikt het in de straatjes naar (rotte) vis, riool, zoetigheid, gedroogde pepers en kruiden.

De winkeliers zijn meestal mannen. Alleen de platte ronde broden ter grootte van een ontbijtbordje, khoobs, lijken door vrouwen verkocht te worden. Op tafels staan ze uitgestald.

Het publiek in de medina is divers: van vrouwen in gezichtsbedekkende niqab, tot vrouwen met en zonder hoofddoek in westerse kleding. Hetzelfde geldt voor de mannen: van traditionele djellaba tot trainingsbroek en petje. Als de school net uit is joelende kinderen in uniform en met rolkoffertjes die van de traptreden van de steile straatjes stuiteren.

Tussen al die bedrijvigheid door bemoeit niemand zich met twee rood-blonde toeristen, afgezien van af en toe een 'assalam aleikum' of 'bonjour'. De mensen zijn gewoon bezig met hun dagelijks brood verdienen en kinderen van en naar school brengen. Zoals mensen dat overal ter wereld al eeuwenlang doen.